---

---

آن لحظه که از نیاز ، انسان ، دارد نه کم از هوای حیوان

یک دانه ی گندم طلایی از تشت ِِِِِِِِِِِ طلا گرانبها تر

در حادثه های ناگهانی ، سالم ز مریض مبتلا تر

آسوده مباش که بی نیازی ، یک آن ِِِِِِِ دگر پر از نیازی

آنجا که تو فرعون ِِِِِ زمانی ، در تیر رس ِِِِِِِِِِِِِِ باد خزانی

---

---

دل و دین و عقل و هوشم ، همه را به آب دادی

ز ِِِِِِِِِِ کدام باده ساقی ، به من خراب دادی ؟

دل عالمی ز ِِِِِِِِِ جا شد ، چو نقاب بر گشودی

دو جهان به هم بر آمد ، چو به زلف تاب دادی

همه کس نصیب دارد ز نشاط و شادی امّا

به من ِِِِِ غریب ِِِِِِِِ مسکین ، غم بی حساب دادی

روم به جای دگر ، دلی دهم به یار دگر

هوای یار دگر دارم و دیار دگر

به دیگری دهم این دل که خوار کرده ی توست

چرا که عاشق نو ، دارد اعتبار دگر

خبر دهید به صیّاد ما ، که ما رفتیم

به فکر صید دگر باشد و شکار دگر

---

---